Lutowanie i spawanie to dwie różne techniki. W przypadku lutowania do połączenia dwóch elementów potrzebny jest trzeci , czyli metalowe spoiwo, który stworzy łączenie. Natomiast w przypadku spawania dwa elementy są wystarczające, ponieważ połączą się ze sobą. Różnice pomiędzy tymi dwiema metodami zostały szczegółowo przedstawione poniżej.
Lutowanie a spawanie
W trakcie wykonywania spawu oba metalowe elementy topią się pod wpływem ciepła. Tworzą się między nimi wiązania atomowe, dzięki którym idealnie się łączą ze sobą.
Przy lutowaniu między metalowymi elementami nie tworzy się takie wiązanie. Aby doszło do ich połączenia, potrzebny jest trzeci materiał, czyli inny metal, czyli lut.
Każda technika ma swoje wady i zalety. Spaw tworzy gruby, nieregularny i raczej nieestetyczny szew spawalniczy. Jeśli szew jest w widocznym miejscu, trzeba będzie poświęcić sporo czasu na jego wykończenie i zamaskowanie.
Z kolei lut jest całkowicie gładki, co zapewnia naturalne i o wiele bardziej estetyczne wykończenie. Ostatecznie lutowanie jest też bardziej ekonomiczne, ponieważ wymaga mniej czasu.
Spawanie
Spawanie polega na scaleniu dwóch elementów. Aby to zrobić, należy doprowadzić je do temperatury na tyle wysokiej, aby mogły się stopić. Dostarczone ciepło jest skierowane bezpośrednio na obszar, który ma być spawany. Temperatura musi odpowiadać temperaturze topnienia łączonych materiałów.
Może to stanowić problem, gdy chcemy połączyć dwie części o różnej temperaturze topnienia, na przykład miedzianą (temperatura topnienia 1083°C) i stalową (temperatura topnienia 1370°C).
Efekt spawania jest bardzo solidny, dlatego może być stosowana przy większych pracach w takich branżach, jak w budownictwo, konstrukcje, kolejnictwo, rurociągi itp.
Lutowanie
W procesie lutowania nie topi się metalowych elementów przeznaczonych do zespojenia, lecz inny metal o niższej temperaturze topnienia. Dzięki temu można zaoszczędzić energię, zwłaszcza jeśli masz dużo pracy. Lutowanie jest bardzo praktyczne, ponieważ nie trzeba się martwić o różnicę temperatury topnienia między dwoma elementami.
Aby skorzystać z tej techniki, należy najpierw podgrzać dwie części do lutowania, a następnie nałożyć metal spoiwa, który stopi się w kontakcie z łączonymi metalami (a nie pod wpływem ciepła płomienia lutownicy). W miarę topnienia metalowe spoiwo wnika w szczeliny w wyniku działania kapilarnego. Po schłodzeniu dwie części stają się nierozłączne.
Jako spoiwa można użyć cyny ewentualnie połączonej z niklem. Dawniej bardzo często używano ołowiu. Jednak jego użycie zostało ograniczone, a nawet zakazane w instalacjach wody pitnej. Ołów jest bowiem bardzo toksyczny dla organizmu człowieka.
Lutowanie dotyczy wszystkich rodzajów metali, takich jak miedź lub stal, a także elementów niemetalowych, takich jak grafit, korund, węglik wolframu, a nawet diament. Zasadniczo jest on zarezerwowany dla prac drobniejszych niż spawanie: elektryczność, podzespoły elektroniczne, lotnictwo, ogrzewanie, klimatyzacja, motoryzacja itp.
Lutowanie zachowuje właściwości fizyczne łączonych metali, ponieważ one same nie ulegają stopieniu. Zapobiega również wszelkiemu ryzyku deformacji metalu (tzw. wypaczeń).